artık kaybedecek birşey yok...

hayat iki yüzlü işte...dün çok mutluyken bugün içim acıyor...30 maden işcisi toprağa  veriliyor...hayat bazı insanlar için çok zor ve acımasız...ekmeklerini tırnaklarıyla kazıyarak kazanıyorlar ve bir gün ekmekleri onlara zehir oluyor, sonları oluyor, ölüm oluyor...canım yanıyor, içimde bir yerler fena halde kanıyor...biz bir yerlerde küçük hesaplar yaparken insanlar hayatlarından oluyorlar...isyan ediyorum dünyanın adaletsizliğine...hayatımın başkalarına göre rahat olmasından huzursuzluk duyuyorum yapabildiğim sadece ağlamak...30 aile ağlıyor, 30 aile evinin direğini kaybetti, 30 yürek biranda gitti içimizi fena halde yakarak...artık tırnaklarıyla kazıyarak evlerine ekmek götüremeyecekler, yüzleri is içinde birbirlerine gülümseyemeyecekler, umut edemeyecekler...şarkıda dediği gibi onların artık kaybedecek birşeyleri yok...
 
"indim maden ocağına kara elmas diyarına
yeryüzü sıcak olsun diye dost
yıllar boyu kazma salladım buskunca bu zindanda
çocuklarım gülsün diye dost
oysa bizim evde gülen yok


yürü derler yürü derler açlığa yürü derler
kara elmas tabut olmuş gerekirse ölün derler
günü gelir utanmadan ağlaşana gülün derler
yalanlara artık sabrım yok....
............................................"
fazla söze gerek yok....acımız büyük...

19 mayıs hiç bu kadar güzel olmamıştı...

kadışehri  yine bando sesleriyle inledi bugün...malum bu gün gençlik bayramı...çok güzel bir kutlama yaptık...öğrencilerimle birlikte 19 mayıs için gösteri hazırlamıştık...onlar çok heyecanlıydı ben onlardan heyecanlı...benim içinde bir ilk... ilk defa öğretmen olarak bir 19 mayıs etkinliğine katılıyorum...üstelik kendimden birşeyler katarak..ekibim çok iyiydi...ekibim diyince anmak gerek; ilhan, eyüp, ali, kadir, recep...hepsi birbirinden renkli, efendi... ilhan; yaptığı işin en iyisini yapmak istedi...bu da en iyisini yapmak için bizi tetikledi...eyüp; çalışarak bir yerlerde mutlaka yer edinebileceğini gösterdi bana, ali tüm çalışmalar boyunca gülümsemesiyle enerjimizi yüksek tuttu, kadir; ilginç yorumları ile çalışmalara renk kattı, hatta öğrencilerin bazen öğretmenlerden daha anlayışlı olduğunu..recep; bazen kaytardı ama onun içinde zaten doğuştan varmış çok çalışmasına gerek kalmadı...vahit hocam sağolsun bizi yalnız bırakmadı, yaptığı eleştirler bizim göremediğimizi görmesi, tecrübesi bana yine  öğrenecek daha çok şeyin olduğunu hatırlattı...halay grubumuz, aşuk ile maşuk ve diğer gösteriler hepsi çok güzeldi...bunlar çok güzel duygular...tanımlayamıyorum hayatta bilmediğimiz,tanışmadığımız duygular var..bu yüzden yeni günden hiç bir zaman umut kesmemek gerek...elbet bazen canımız sıkılıyor, hayat bazen anlamsızlaşıyor, herşey boş geliyor...ama bunların geçici olduğunu yeni günün yeni renkler taşıdığını aklımızdan çıkarmamalıyız...böylece hayattan daha fazla keyif alabiliri...evet bugün gençlik bayramı...ruhumuzun hep genç kalması dileğiyle

başkalarının başarılarıyla gurur duymak...

kadışehrinde hareketli günler...19 mayıs yaklaşıyor...okulumuzda hazırlıklar devam  ediyor...öğrencilerim çok keyif alarak çalışıyorlar...bir itirafta bulunmak gerekirse 10 günde oyunumuzun gösteriye yetişmeyeceğini düşünmüştüm oysa onları çok hafife almışım:)...çünkü 2. günün sonunda oyun tam şeklini aldı...açıkcası hem şaşırdım hem gururlandım...bu yüzden heyecanla 19 mayısı bekliyorum...böyle zamanlarda iyi ki bu mesleği yapıyorum diyorum...öğrencilerimin başarısı ama ben onların başarısıyla gururlanıyorum...bu yüzden gelecekten korkmuyorum; başkalarının başarıları beni çok mutlu ediyor çünkü...şunu biliyorum ki mutlu olmak için önce mutlu olmayı istemek gerek...yaşamdaki ince detayları görmek...ya da karşınızdaki insanın gözlerindeki pırıltıları görmek yeterli...çünkü siz hayattaki küçük mutlulukarı görürseniz hayat size büyük mutluluklar sunar...bu birazda benim yaşam felsefem küçük şeylerden mutlu olup büyük mutluluklar istemek...şimdi düşünelim hayattan mutlu olmak için neler istiyoruz? unutmayalım biz istemezsek hayat bize pek cömert davranmaz..

bazı insanlar tek renklidir...

kadışehrinde çok kötü günler...dünyada birçok insan var...her biri birbirinden farklı...ama gördüm ki içinde siyahlardan başka birşey taşımayan insanlarda var...o kadar tehlikeliler ki sizin renkli dünyanızı bir anda allak pullak edebiliyorlar...içinizdeki çocuğun canını fena halde yakabiliyorlar...bu kimi zaman amiriniz, kimi zaman psikolojik sorunları olan bir kadın veya onun babası olabiliyor...üzerinde silah taşıyan hiç bir mesleği sevmeyen ben, bu hafta polislerin ne kadar kutsal bir iş yaptıklarını daha iyi anladım...içinde kötülük taşıyan insanlar küçülür, yok olur, kendi hırsları onları boğar...bu tek renkli insanlara üzülüyorum gerçekten...ben hayatı doyasıya yaşarken hırsları onları ufalıyor...ama hala umudum var; insanoğlu iyidir...umarım o insanlar da içlerindeki karanlıktan kurtulur yeniden insan olurlar..insan olmak herkesin harcı değil tabi...bir kere iyi niyet şart..iyi niyet yoksa yılan olup kalırsın ve bu hafta yaşadığım olay gibi "kendi kendini sokarsın" sadece...başımın ucunda bir yılan bu hafta önce beni sonra kendini soktu...ben her gülümseme güzel sanıyordum ama şuan kahkahalar atan bir yılan görünümlü bir kadın ya da kadın görünümlü bir yılan görüyorum...ama bunlar da geçecek bu sinsi insanların renklerimi bozmasına izin vermiyeceğim...evet şimdi etrafa bakmalı tek renkli insanları görüp kendi değerimizin farkına varmalıyız...onlar tüm değerini yitirirken...unutmayalım bizim aşağılarla işimiz yok!...